Πτώση - Fall (2022)

Πολύ καλό!!

Μία καλή κριτική θα πρέπει να έχει τουλάχιστον βαθμολογήσει θετικά αρκετούς βασικούς παράγοντες που συνθέτουν ένα κινηματογραφικό δημιούργημα.
Ή τουλάχιστον ένα σύνολο στοιχείων που συντελούν ώστε να αποκτά το αποτέλεσμα προστιθέμενη αξία.
Όμως στην περίπτωση του “fall” τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Πρόκειται για μια κλασική αμερικάνικη παραγωγή που κατηγοριοποιείται στα θρίλερ, αν και ο όρος στην ερμηνεία του είναι αδόκιμος όπως διαπιστώνεται ετυμολογικά. Κυρίως με την ευρύτερη έννοια στον κινηματογράφο δίνονται ερμηνείες όπως, το τρομακτικό περιεχόμενο, ή το σασπένς, την αγωνία, το ειδεχθές – φρικιαστικό κλπ.
Στο “fall” υπάρχει μόνο ένα στοιχείο που ξεχωρίζει κι αυτό είναι ο υψομετρικός ίλιγγος. Παίζοντας με την ψευδαίσθηση της πτώσης από υψόμετρο με την αίσθηση του ανθρώπινου κεντρικου νευρικού συστήματος που εγείρει παροξυσμικό ίλιγγο, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, για 1.40 λεπτά φέρνουν ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη του θεατή και κάνουν το στήθος να εκρήγνυται κάθε φορά που η γωνία λήψης περιγράφει το κενό. Ένα στοιχείο ανατροπής στα τελευταία λεπτά κλονίζει ακόμα πιο πολύ το θεατή ώστε να ομολογήσει στο τέλος ότι είδε μια ωραία ταινία.
Όταν η λογική επανέλθει και ηρεμήσει το νευρικό σύστημα του θεατή, τότε εύλογα μπορεί να διαπιστώσει ότι το σενάριο στηρίζεται στα παράδοξα της σημερινής μαξιμαλιστικής ψυχικής ανισορροπίας των νεοτεριστικών τάσεων που θέλει τη βλακεία να ξεπερνά τον ορθολογισμό.
Όχι αδρεναλίνη δεν είναι οι αυτοκτονικές τάσεις μα ούτε οι διακρίσεις επιτυγχάνονται με νάρκωση της συνείδησης.
Ούτε μήνυμα είχε η ταινία ούτε παραδειγματισμό.
Το σενάριο στηρίχθηκε στη σύγχρονη ανθρώπινη αδυναμία δίνοντας την εξήγηση ότι ο φόβος ξεπερνιέται με ανδραγαθήματα…
Το 8,3 το έλαβε για τον προβληματισμό που αφήνει στην έρευνα για την πολύωρη αίσθηση παροξυσμικού ιλίγγου.